Verhangen op zolder

 

 

Ik wist niet dat iemand zich er had verhangen.

 

Als ik wist dat iemand zich in een huis had verhangen zou ik er nooit gaan wonen is wat ik altijd zij.

 

Op mijn 24^e werd het meer dan hoogtijd voor mij om uit huis te gaan, ik was te eigenwijs om me aan de regels te houden die thuis golden. En dat waren er niet eens veel. Na maanden gezocht te hebben in Heerhugowaard, de plaats waar ik opgroeide, werd na diverse biedingen duidelijk dat ik financieel niet in staat was om daar wat te kopen. Ik kwam toen in aanraking met mensen die bezig waren om een chalet te kopen op een oude camping in de buurt waar 12 maanden per jaar ‘recreëren’ werd gedoogd.

Toen ik al een eindje op streek was en er al handtekeningen waren gezet kwam het tot mijn aandacht dat een bekende zijn appartement wilde verkopen. Mijn voordeel hier was dat deze bekende binnenkort naar Amerika zou verhuizen en er met enige spoed van verlost wilde worden, dat had een gunstige invloed op de prijs. Na afronding van het financiële deel en wat verbouwingswerk trok ik er een kleine drie maanden later in.

 

Voor ik verder ga is het mogelijk belangrijk om te weten dat ik mijn hele leven lang al ‘dingen zag’ die niet waarneembaar waren voor het blote oog.

 

De eerste paar weken waren fijn en vooral heerlijk om te ervaren hoe het was om een eigen plek te hebben zonder toezicht en regels van paps en mams. Bijna dagelijks had ik bezoek van vrienden om lekker te hangen en gamen of tv kijken onder het genot van een lekkere versnapering. Na ongeveer een maand kreeg ik steeds meer last van het gevoel bekeken te worden wat enkel erger werd. Het nare gevoel bekroop me altijd als ik alleen was in de avond na zonsondergang. Overdag uitte het zich in spullen die verplaats werden, deuren die een eigen leven begonnen te leiden en lampen die zichzelf in ene aan en uit konden zetten terwijl die uitgeschakeld waren.

 

In het begin kon ik dit nog enigszins negeren door of mensen uit te nodigen en zelf de deur uit te gaan. Ik moest via een naastgelegen trappenhuis naar boven om daar via een overloop/balkon mijn appartement te kunnen betreden. Na verloop van tijd werd alles enkel erger en sterker en leken de ramen naar me te kijken terwijl ik van het trappenhuis via de overloop naar mijn appartement liep. Ik kreeg daar een enorm onbehagelijk gevoel van en maakte dat ik me het liefst meteen om wilde draaien en weg gaan.

 

Niet lang hierna werden ze zelfs fysiek. De trap naar mijn slaapkamer werd een plek en uitdaging om zo snel als mogelijk op en af te gaan wegens de negatieve gevoelens die daar in me opkwamen. Ik sliep in het begin met mijn hoofd richting de deur. Terwijl ik in slaap probeerde te vallen kwam er steeds vaker iemand tegen me aan liggen. Lepeltje lepeltje zoals dat genoemd word, ik voelde werkelijk druk/aanraking van iemand die naast mij in bed stapte en tegen me aan kwam liggen. Heel fijn als dat iemand is waar je van houd, als het iemand is die je niet kan zien word het toch een hele andere ervaring. Ik kroop helemaal in elkaar en wachtte tot het vanzelf weg zou gaan of dat ik uiteindelijk diep weggedoken onder de deken toch in slaap viel. Het kwam met steeds meer regelmaat voor maar was mijn reactie duidelijk niet naar wens. Op een zekere nacht binnen die periode werd ik midden in de nacht wakker geschud door geluiden onder mij in de woonkamer. Met een houten balklaag en vloer hou je weinig geluid tegen kwam ik achter. Het klonk als twee of meer personen die aan het stoeien waren gepaard met gelach van kinderen, ik kon werkelijk niet geloven wat ik hoorde en ging rechtop zitten, de geluiden hielden aan. Doodsbang zette ik de lichten aan en ging ik naar beneden, terwijl ik de trap af liep vielen de geluiden al stil. Zo als je waarschijnlijk al aanvoelt trof ik niemand aan op de benedenverdieping en zaten alle deuren en ramen op slot. Hierna kon ik de slaap slecht hervatten en heb ik het verteld aan mijn eenmansbaas waar ik toen werkte, die stond daar voor open wist ik. Hij adviseerde me mijn bed zo te plaatsen dat ik als het ware naar de deur keek terwijl ik sliep. Dat zou een idee van de ingang bewaken hebben volgens hem. Ik volgde zijn advies en het werd inderdaad minder. Maar helaas ging het alles behalve over.

 

Kort daarna werd ik wakker geschud uit mijn slaap en kwam er een eng donker gezicht met geheven armen op me af, net als iemand die ergens achter vandaan voor je neus springt om je te laten schrikken. Ik kon enkel zijn gezicht en handen met onderarmen zien en geen lichaam die ze verbond aan elkaar. Zijn mond was groter dan gebruikelijk en had scherpe puntige tanden. Dit gebeurde in een splitsecond, hierna heb ik drie weken met licht aan geslapen. Nu was ik het helemaal zat en ging uit om hulp dit te overwinnen. Ik kreeg het advies om mijn ruimte weer terug te claimen en weg te sturen wat aanwezig was. Aangezien de voordeur aan een portiek verbonden zat radde hij me aan om mijn raam open te zetten zodat het niet bleef hangen in de trapopgang maar ook werkelijk het pand zou verlaten. En zo deed ik de dezelfde avond nog wat hij me adviseerde, het kalmeerde duidelijk. Voor even. Een week later zat ik lekker alleen tv te kijken en bekroop me in ene weer dat onbehagelijke gevoel van bekeken worden en kelderde de tempratuur gelijktijdig terwijl de cv brandde. Ik keek richting de keuken en zag, niet in fysieke form, drie mannen naast elkaar staan. Ze hadden het over mij alsof ze me aan het beoordelen of veroordelen waren. Op dat moment werd ik geagiteerd en bang door elkaar heen en wist ik dat ik wéér die ruimte in moest nemen welke van mij was. Het was al later op de avond en windstil, de deur van de geheel inpandige badkamer zat dicht. Toen ik hetzelfde raam weer opende en hen sommeerde mijn woning te verlaten begon de badkamer deur te rammelen in het kozijn en sloeg met een klap open. Een harde windvlaag vloog langs me heen vanuit de badkamer het raam uit, hierna was het nare gevoel weg en werd het gelijk weer warmer in huis. Ze waren weg. Uiteindelijk is het nooit helemaal stil geweest en ook niet alle gevoelens van bekeken worden ging over maar werd draagbaar, ik negeerde alles wat ik voelde. Dit kon ik prima volhouden totdat de moeder van onze kinderen in mijn leven verscheen en alles weer van voor begon gezien we elkaar enorm versterkte in onze, blijkbaar, verborgen vaardigheden. Dat was een jaar of 4 later maar erger dan het begin, vreemde geluiden, lampen en deuren die weer een eigen leven gingen leiden. Spullen die soms voor dagen verdwenen en zo weer op de meest opzichtelijke plekken weer opdoken werden deel van ons dagelijks leven.

 

Op dat moment was ik al in contact gekomen met een zeer sterk ontwikkelde medium en heb ik haar benaderd voor wat er in huis speelde. Ze haalde totaal tien dolende zielen weg, 1 in de keuken waar weinig verdere info van naar voren kwam dan dat die de weg kwijt was en mijn licht had gevolgd. Op de trap trof ze acht verzetsstrijders uit de tweede wereldoorlog aan die de spoorbrug bij Sint Pancras hadden opgeblazen om de Duitse transporten te belemmeren. Deze historie is ook op internet terug te vinden(link invoegen?). Hierna waren ze gevlucht naar het pand waar ik woonde en verstopte zij zich op de zolder waar ruim vijftig jaar later mijn appartement gesitueerd zou worden. Ze hadden de oorlog wel overleefd maar waren daar na overgaan terug gekeerd omdat ze dat als veilige haven hadden ervaren. Ze geloofden niet in een ‘hiernamaals’.

 

De laatste, maar zeker niet de minste, vond ze boven in mijn slaapkamer. Wat naar voren kwam kan schokkend zijn en is nooit onderbouwt geweest door fysiek bewijsmateriaal. Het was een jongen rond zeventien jaar oud, deze jongen is in de jaren tachtig vals beschuldigd geweest van het verkrachten van een meisje die rond elf jaar was. Een groep boze bewoners nam het heft in eigen handen en hebben hem opgesloten op de zolder van het pand waar ik gewoond heb wat toen nog een open ruimte was. Hij heeft zich uiteindelijk verhangen aan de balk van de kapconstructie welke later in mijn slaapkamer zichtbaar bleef. Echter was het niet de originele balk gezien er later aan die zijde van de kap een blikseminslag is geweest en de kap gedeeltelijk is uitgebrand. De jongen was zo boos, gefrustreerd en wanhopig van het onrecht dat hem is aangedaan dat hij dus, in mijn gevoel en beleving, in staat was om de blikseminslag aan te trekken hopende dat iemand hem zou vinden wat helaas pas drie decennia later geschiedde. In ene begreep ik alles van wat me overkomen was en hoe vervult van wanhoop hij was waarom hij de aandacht bleef trekken van mij. Hij was het enge gezicht geworden die me wakker deed schrikken uit mijn slaap, de vervorming is ontstaan door de ervaringen en emoties waar hij mee over gegaan is. Zo kunnen ook misvattingen ontstaan over wat er in huis aanwezig is gezien een aanwezige bewuste energie de menselijke vormen heeft verloren. Nadat hij zijn verhaal heeft kunnen doen en zijn eer hersteld was konden we hem over brengen naar zijn geliefden en kreeg hij eindelijk zijn rust. Nu, twaalf jaar later, dit schrijvende krijg ik er weer kippenvel van wetende wat we voor hem hebben kunnen doen.

 

Alles in huis kalmeerde volledig en de energie/sfeer was niet eerder zo fijn en licht geweest. Helaas hield het verder voor ons niet op en trokken we gewoon weer nieuwe lichtzoekers aan. En zo ontwaakte een al langer sluimerend gevoel hier toch mee aan de slag te willen gaan en deze vaardigheden uit te diepen. In eerste geval omdat ik het bijzonder fascinerend vond, en nog steeds, om mezelf én anderen hiermee te kunnen helpen. We zijn samen begonnen aan deze verdiepingsreis waar we leerden om dagelijks te schermen tegen bewuste en residuale energieën en emoties/energie van andere mensen in het aller daagse. We leerden vertrouwen op onze intuïtie en alles wat daarna volgde aan verdieping van onze individuele vaardigheden. Inmiddels bied ik deze dienst nu al 6 jaar aan anderen vanuit mijn praktijk Buitengewoon en heeft dat heel wat bijzondere mooie ervaringen en leermomenten gebracht.

 

Einde.